średniowiecze- teoria

przejawy wschodniej ascezy

-nienawiść do własnego ciała -umartwianie fizyczne ciała, do całkowitego wyniszczenia - bierność fizyczna - ubóstwo - obojętność wobec świata - izolowanie się od ludzi

przejawy zachodniej ascezy

-zakaz wyniszczania ciała -aktywność fizyczna i duchowa dla potrzebujących - praca - ubóstwo- radością życia - troska o potrzeby innych - służba dla istot cierpiacych

przejawy franciszkanizmu

- miłość do Stwórcy i stworzeń; - pochwała prostego życia i drobnych, zwyczajnych przyjemności; - radość płynąca z obcowania z naturą; - afirmacja życia we wszystkich jego przejawach - akceptacja cierpienia i śmierci, jako koniecznego dopełnienia ludzkiego losu; - protest przeciwko pogardzie i nienawiści.

hagiografia

dział piśmiennictwa złożony z utworów opisujących życie i czyny świętych chrześcijańskich.

legenda

gatunek epiki. Utwory opisujące wielkie czyny ludzi świętych, cuda. Świat istot fantazyjnych. Służyła celom wychowawczym i rozrywkowym.

epika rycerska

dział epiki średniowiecznej propagujący model rycerza, którego głównymi cnotami są wiara w Boga oraz absolutna wierność i lojalność wobec władcy lub pana feudalnego. Początkowo przekazywane w tradycji ustnej.

pieśń o dziejach

gatunek epiki średn. obejmujący utwory opisujące doskonałych rycerzy i władców

STRUKTURA ŚREDNIOWIECZNEGO EPOSU RYCERSKIEGO

dwupłaszczyznowość fabuły: - płaszczyzna przygodowa- opis czynów rycerskich - płaszczyzna romansowa– opis dziejów miłości narracja trzecioosobowa struktura przyczynowo-skutkowa pełna opowieść o życiu bohatera – od narodzin do śmierci fakty prezentowane chronologicznie

CECHY NARRATORA ŚREDNIOWIECZNEGO EPOSU RYCERSKIEGO

-wszechwiedza, -wszechobecność -wiara w Boga, w jego bezpośredni udział w losach ludzkich -wiara w czary -wiara w cuda -ujawnianie swojej obecności w bezpośrednich zwrotach do słuchaczy -brak obiektywizmu – sprzyjanie bohaterom opowieści, otwarte deklarowanie nienawiści do ich wrogów

groteska

-lekceważenie zasady prawdopodobieństwa -ostra dysharmonia (łączenie tragizmu i komizmu, elementów fantastycznych i realistycznych) -operowanie karykaturą -satyra społeczna i obyczajowa -parodiowanie stylów i konwencji estetycznych -budzenie w odbiorcy uczucia grozy i poczucia obcości wobec świata przedstawionego.