|
question |
réponse |
mój / moja (dla rodzajników "en/ei") ● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do pierwszej osoby liczby pojedynczej („jeg” - ja). Używa się go w odniesieniu do rzeczy lub osób, które należą do mówiącego. ● Dla rodzaju męskiego i żeńskiego w liczbie pojedynczej. ● commencer à apprendre
|
|
● W polskim „mój” jest używane w odniesieniu do rzeczy w liczbie pojedynczej, rodzaju męskiego, żeńskiego, jak i nijakiego. W języku norweskim natomiast min stosuje się tylko w przypadku rzeczowników rodzaju męskiego i żeńskiego w liczbie pojedynczej. ● ● Min stol er komfortabel. (Moje krzesło jest wygodne.) ● Stolen min er komfortabel. (Moje krzesło jest wygodne.) ● Min hund er snill. (Mój pies jest miły.) ● Hunden min er snill. (Mój pies jest miły.) ●
|
|
|
|
● Jest formą zaimka dzierżawczego odnoszącą się do pierwszej osoby liczby pojedynczej („jeg” – ja). Jest to forma używana w odniesieniu do rzeczowników rodzaju żeńskiego w liczbie pojedynczej, szczególnie w mowie potocznej. ● commencer à apprendre
|
|
● "Mi" jest formą używaną głównie w mowie potocznej i w przypadku rzeczowników rodzaju żeńskiego w liczbie pojedynczej. W formalnym norweskim "min" jest bardziej powszechne, ale "mi" spotyka się w codziennym użyciu, szczególnie w języku mówionym. ● ● Mi bok er spennende. (Moja książka jest ekscytująca.) ● Boka mi er spennende. (Moja książka jest ekscytująca.) ● Mi venninne er snill. (Moja przyjaciółka jest miła.) ● Venninna mi er snill. (Moja przyjaciółka jest miła.) ●
|
|
|
moje / mój (dla rodzajnika "et") ● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do pierwszej osoby liczby pojedynczej („jeg” – ja). Używamy go z rzeczownikami rodzaju nijakiego w liczbie pojedynczej. ● commencer à apprendre
|
|
● Choć tłumaczymy to na polski jako „mój” (np. „mój problem”, „moje mieszkanie”), w języku norweskim jest to forma odnosząca się do rzeczownika nijakiego, co może być mylące, ponieważ w polskim „moje” zazwyczaj odnosi się do liczby mnogiej. ● ● Mitt problem er vanskelig. (Mój problem jest trudny.) ● Problemet mitt er vanskelig. (Mój problem jest trudny.) ● Mitt hus er stort. (Moje mieszkanie jest duże.) ● Huset mitt er stort. (Moje mieszkanie jest duże.)
|
|
|
|
● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do pierwszej osoby liczby pojedynczej („jeg” – ja), ale używamy go w liczbie mnogiej lub w odniesieniu do rzeczowników rodzaju męskiego, żeńskiego i nijakiego w liczbie mnogiej. ● commencer à apprendre
|
|
● Mine bøker er interessante. (Moje książki są interesujące.) ● Bøkene mine er interessante. (Moje książki są interesujące.) ● Mine hunder er store. (Moje psy są duże.) ● Hundene mine er store. (Moje psy są duże.) ●
|
|
|
twój / twoja (dla rodzajników "en/ei") ● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do drugiej osoby liczby pojedynczej („du” – ty). Używa się go w odniesieniu do rzeczowników rodzaju męskiego i żeńskiego w liczbie pojedynczej. ● commencer à apprendre
|
|
● Din bok er spennende. (Twoja książka jest ekscytująca.) ● Boka di er spennende. (Twoja książka jest ekscytująca.) ● Din hund er snill. (Twój pies jest miły.) ● Hunden din er snill. (Twój pies jest miły.) ●
|
|
|
|
● Jest potoczną formą zaimka dzierżawczego din (twój), który używamy w odniesieniu do rzeczowników rodzaju żeńskiego w liczbie pojedynczej. Forma ta jest bardziej popularna w mowie codziennej, szczególnie w mniej formalnym kontekście. ● commencer à apprendre
|
|
● Di bok er spennende. (Twoja książka jest ekscytująca.) ● Boka di er spennende. (Twoja książka jest ekscytująca.) ● Di venninne er snill. (Twoja przyjaciółka jest miła.) ● Venninna di er snill. (Twoja przyjaciółka jest miła.) ●
|
|
|
twoje / twój (dla rodzajnika "et") ● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do drugiej osoby liczby pojedynczej („du” – ty) i używamy go w odniesieniu do rzeczowników rodzaju nijakiego w liczbie pojedynczej. ● commencer à apprendre
|
|
● Ditt hus er stort. (Twoje mieszkanie jest duże.) ● Huset ditt er stort. (Twoje mieszkanie jest duże.) ● Ditt barn er snilt. (Twoje dziecko jest miłe.) ● Barnet ditt er snilt. (Twoje dziecko jest miłe.) ●
|
|
|
|
● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do drugiej osoby liczby pojedynczej („du” – ty) i jest używane w odniesieniu do rzeczowników w liczbie mnogiej, niezależnie od rodzaju. ● commencer à apprendre
|
|
● Dine bøker er interessante. (Twoje książki są interesujące.) ● Bøkene dine er interessante. (Twoje książki są interesujące.) ● Dine hunder er store. (Twoje psy są duże.) ● Hundene dine er store. (Twoje psy są duże.) ●
|
|
|
|
● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do trzeciej osoby liczby pojedynczej, mężczyzny. Używamy go, aby wskazać, że coś należy do mężczyzny lub chłopca, o którym mówimy ● commencer à apprendre
|
|
● Hans bok er spennende. (Jego książka jest ekscytująca.) ● Boka hans er spennende. (Jego książka jest ekscytująca.) ● Hans hund er snill. (Jego pies jest miły.) ● Hunden hans er snill. (Jego pies jest miły.) ●
|
|
|
|
● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do trzeciej osoby liczby pojedynczej, kobiety. Używamy go, aby wskazać, że coś należy do kobiety lub dziewczyny, o której mówimy. ● commencer à apprendre
|
|
● Hennes bok er spennende. (Jej książka jest ekscytująca.) ● Boka hennes er spennende. (Jej książka jest ekscytująca.) ● Hennes hund er snill. (Jej pies jest miły.) ● Hunden hennes er snill. (Jej pies jest miły.) ●
|
|
|
|
● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do trzeciej osoby liczby mnogiej („de” – oni/one) lub do drugiej osoby liczby mnogiej („dere” – wy). ● commencer à apprendre
|
|
● Deres bok er spennende. (Ich książka jest ekscytująca.) ● Boka deres er spennende. (Wasza książka jest ekscytująca.) ● Deres hund er snill. (Ich pies jest miły.) ● Hunden deres er snill. (Wasz pies jest miły.) ●
|
|
|
|
● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do pierwszej osoby liczby mnogiej („vi” – my). Używamy go w odniesieniu do rzeczowników rodzaju męskiego i żeńskiego w liczbie pojedynczej. ● commencer à apprendre
|
|
● Vår bok er spennende. (Nasza książka jest ekscytująca.) ● Boka vår er spennende. (Nasza książka jest ekscytująca.) ● Vår hund er snill. (Nasz pies jest miły.) ● Hunden vår er snill. (Nasz pies jest miły.) ●
|
|
|
nasze (dla rodzajnika "et") ● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do pierwszej osoby liczby mnogiej („vi” – my). Używamy go w odniesieniu do rzeczowników rodzaju nijakiego w liczbie pojedynczej takich jak et hus (mieszkanie), et barn (dziecko), et bilde (obrazek). commencer à apprendre
|
|
● Vårt hus er stort. (Nasze mieszkanie jest duże.) ● Huset vårt er stort. (Nasze mieszkanie jest duże.) ● Vårt barn er snilt. (Nasze dziecko jest miłe.) ● Barnet vårt er snilt. (Nasze dziecko jest miłe.) ●
|
|
|
|
● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do pierwszej osoby liczby mnogiej („vi” – my). Używamy go w odniesieniu do rzeczowników w liczbie mnogiej, niezależnie od rodzaju. ● commencer à apprendre
|
|
● Våre bøker er interessante. (Nasze książki są interesujące.) ● Bøkene våre er interessante. (Nasze książki są interesujące.) ● Våre hunder er store. (Nasze psy są duże.) ● Hundene våre er store. (Nasze psy są duże.) ●
|
|
|
swój / swoja (dla rodzajnika "en/ei") ● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do trzeciej osoby liczby pojedynczej (on, ona, to). Używamy go, gdy właściciel rzeczy i podmiot zdania to ta sama osoba (np. „on” i „jego”, „ona” i „jej” w jednym). ● commencer à apprendre
|
|
● Han leser sin bok. (On czyta swoją książkę.) ● Hun leser boka si. (Ona czyta swoją książkę.) ● Han tar vare på sin hund. (On dba o swojego psa.) ● Hun tar vare hunden sin. (Ona dba o swojego psa.) ●
|
|
|
|
● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do trzeciej osoby liczby pojedynczej (ona). Stosujemy go, gdy właściciel i podmiot są tą samą osobą i odnosi się tylko do rzeczowników rodzaju żeńskiego. ● commencer à apprendre
|
|
● Hun leser si bok. (Ona czyta swoją książkę.) ● Hun fant si bok på bordet. (Ona znalazła swoją książkę na stole.) ● Hun besøker si venninne. (Ona odwiedza swoją przyjaciółkę.) ● Hun hjelper si venninne. (Ona pomaga swojej przyjaciółce.)
|
|
|
swoje (dla rodzajnika "et") ● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do trzeciej osoby liczby pojedynczej (on, ona, to). Używamy go, gdy właściciel i podmiot są tą samą osobą i dotyczy to rzeczowników rodzaju nijakiego w liczbie pojedynczej. ● commencer à apprendre
|
|
● Han maler sitt hus. (On maluje swoje mieszkanie.) ● Hun maler sitt hus. (Ona maluje swoje mieszkanie.) ● Han elsker sitt barn. (On kocha swoje dziecko.) ● Hun tar vare på sitt barn. (Ona dba o swoje dziecko.) ●
|
|
|
|
● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do trzeciej osoby liczby pojedynczej (on, ona, to). Używamy go, gdy właściciel i podmiot są tą samą osobą, a rzecz, o której mówimy, jest w liczbie mnogiej. ● commencer à apprendre
|
|
● Han leser sine bøker. (On czyta swoje książki.) ● Hun legger sine bøker på bordet. (Ona kładzie swoje książki na stole.) ● Han tar sine hunder til parken. (On zabiera swoje psy do parku.) ● Hun elsker sine hunder. (Ona kocha swoje psy.) ●
|
|
|
